Ερωτικό προαίσθημα...

Πιστεύω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα...
Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι με την κοπελιά σου -ή τον καλό σου αντίστοιχα-,δεν σε πιάνει ο ύπνος μόνο και μόνο επειδή έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που αγαπάς...
Και νιώθεις αυτό το κάτι...
Αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, κι όμως είναι αυτό που γεμίσει ευτυχία την καρδιά σου...
Η κοπελιά σου κοιμάται κι εσύ κάθεσαι έτσι απλά και την κοιτάζεις...
Χωρίς να μπορείς να σκεφτείς, χωρίς να καταβαίνεις τι σου γίνεται...
Απλά να πιστεύεις ότι δίπλα σου κοιμάται ένας άγγελος...

Χθες διάβαζα ένα ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και αναφέρεται ακριβώς σε αυτή την στιγμή...
Ειλικρινά μου έφερε στο μυαλό τόσα πολλά...

" Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μετωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δε θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου, δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα."
Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Προσωπικά με άγγιξε ιδιαίτερα...
Άραγε πόσους ακόμα...

oneirofermenos