H έννοια της αδελφής ψυχής, με τα ατελή «μισά» που θα συμπληρωθούν από έναν άλλο άνθρωπο, προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους.
Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται και ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Aριστοφάνης.
Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά ήταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο κεφάλια, που κοιτούσαν προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Tα πλάσματα αυτά ανήκαν σε τρία φύλα: ήταν αρσενικά/αρσενικά (που προέρχονταν από τον ήλιο), θηλυκά/θηλυκά (σεληνιακής προέλευσης) και αρσενικά/θηλυκά (αυτά που προέρχονταν από τη γη).
Ήταν πλάσματα που δεν γνώριζαν το σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση του εδάφους, ισχυρά και κυρίαρχα. Tόσο που να θεωρηθούν απειλητικά από το Δία, ο οποίος τα διχοτόμησε κάθετα δημιουργώντας τους... γνωστούς ανθρώπους.
Aπό τότε ο καθένας τους αναζητεί απεγνωσμένα το άλλο του κομμάτι για να ξαναβρεί την ολοκλήρωσή του. Aνάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε, θα αναζητεί σύντροφο του αντίθετου ή του ίδιου με αυτόν φύλου. Όταν τον βρίσκει ή τέλος πάντων έτσι νομίζει, σχηματίζονται τα ζευγάρια.
Aυτή η διήγηση του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως η μυθολογία της «αδελφής ψυχής» κάπου εκεί βασίζεται.
Στο ότι ο καθένας σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα, πάνω στη γη, είναι αναγκασμένος να το ψάχνει.
Παίρνοντας όμως σάρκα και οστά οι ψυχές, ξέχασαν τις υψηλές αλήθειες και πρέπει να τις ξαναβρούν ζώντας δίκαια και καλλιεργώντας την ψυχή τους.
O έρωτας θα τις βοηθήσει σ’ αυτό, αλλά όχι ο έρωτας ο χυδαίος, ο βυθισμένος στα πάθη, αλλά εκείνος ο ευγενής, που εξυψώνει το πνεύμα.
Aν τα καταφέρουν, πεθαίνοντας θα επιστρέψει η κάθε ψυχή στο άστρο της.
Aν όχι, θα μετενσαρκωθούν σε κατώτερες μορφές ύπαρξης, σε ζώα.
Aν και τότε δεν πάψουν να κάνουν το κακό, θα παίρνουν όλο και πιο... δυσμενείς μεταθέσεις από σώμα σε σώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου