Το ταξίδι των 7 Αδελφών

"...Μέσα από τις Σκιές της Νύχτας ταξιδεύει ο Σκοπός της Μέρας..."


Σε μια Εποχή χαμένη στο Παρελθόν και τον Μύθο γεννήθηκε μια ιστορία που έκρυβε πολλά διδάγματα αλλά και ένα μεγάλο Μυστικό. Ένα Μυστικό που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να καταλάβει ή ακόμη και να το ανακαλύψει. Αν το έβρισκε ποτέ κανείς ίσως να κατάφερνε να αλλάξει την ζωή του προς το καλύτερο. Όχι σε πλούτη ή δόξα αλλά σε άλλες πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις της ζωής. Μονοπάτια θα μπορούσαν να ανοιχτούν και κόσμοι που πριν την ανακάλυψη του Μυστικού ήταν αόρατοι και άγνωστοι.
Αυτή είναι η μικρή ιστορία των 7 αδελφών, παιδιών μιας άγνωστης δύναμης που έψαχναν τον ιδανικό τόπο για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους...


Ήταν δύσκολοι οι καιροί που ήρθαν και ο κόσμος που προϋπήρξε των μελλοντικών είχε καταρρεύσει μετά την κορύφωση του. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή του. Υπήρξαν 7 νέοι Άνθρωποι που είχαν γεννηθεί λίγο πριν την πτώση του αρχικού κόσμου. Κανείς δεν θυμάται από που προήλθαν, ίσως να χάθηκαν τα στοιχεία και οι αναφορές μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή. Πάντως οι μνήμες και οι φήμες λένε πως γεννήθηκαν από μια άγνωστη δύναμη, από την ίδια που αποφάσισε να σταματήσει την διαρκή πτώση των Ανθρώπων και να ξεκινήσει κάτι νέο και ελπιδοφόρο.
Σε νεαρή ηλικία οι 7 νέοι είχαν μια αποστολή μέσα στην ψυχή τους. Μια αποστολή που είχε γεννηθεί στις καρδιές τους πολύ πριν την γέννηση των ίδιων. Όταν ακόμη, όπως λένε, ήταν απλές περιφερόμενες λαμπρές ψυχές του νυχτερινού ουρανού. Ξεκίνησαν ένα μακρινό ταξίδι με στόχο και σκοπό να ανακαλύψουν τους τόπους της καρδιάς του στους οποίους θα "χτίζανε" τους δικούς τους κόσμους και την ροή μιας νέας ζωής για το Ανθρώπινο γένος.
Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο αφού είχαν να αντιμετωπίσουν μονοπάτια και στοιχειά με σκοτεινές διαθέσεις και άγνωστους κινδύνους. Όμως τους 7 νέους τους προστάτευε η ίδια η φύση ή ακόμη και ο ίδιος ο ουρανός, ο πατέρας και η μητέρα τους. Στην μεγάλη τους πορεία η σοφία τους μεγάλωνε διαρκώς και οι σκέψεις τους γεννούσαν δύναμη και δημιουργία μα το κυριότερο αναζήτηση.
Κάποια μέρα οι 7 νέοι αναγκάστηκαν να διαβούν τα ψηλά βουνά της γης και τότε ο πρώτος στάθηκε εμπρός τους αποφασισμένος.

"Εδώ χτύπησε δυνατά η καρδιά μου. Εδώ που η γη αγγίζει τον ουρανό και οι κίνδυνοι μένουν μακριά. Εδώ θα ζήσω και θα χτίσω έναν νέο κόσμο. Νιώθω ολοκληρωμένος στην καρδιά μου."

Οι υπόλοιποι 6 νέοι δάκρυσαν, τον αγκάλιασαν και χαρούμενοι για το καλό τέλος της αναζήτησής του τον αποχαιρέτισαν συνεχίζοντας την δική τους αναζήτηση για τον τόπο της καρδιάς τους.
Στην συνέχεια του ταξιδιού οι 6 νέοι που συνέχιζαν την πορεία τους, αύξαναν την σοφία τους και την διορατικότητα τους, όπως και τις σκέψεις τους και την αναζήτησή τους. Άνοιγαν μονοπάτια, άλλα μυστικά και άλλα ορατά, για τους μελλοντικούς ταξιδευτές και για να μη χαθεί η σύνδεση μεταξύ των κόσμων που θα δημιουργούσαν.
Μετά από αρκετό καιρό οι 6 νέοι πέρασαν από μεγάλες και συνεχείς κοιλάδες με εύπορα κομμάτια γης και μικρά ποτάμια. Τότε ήταν η σειρά του δεύτερου να σταθεί εμπρός των αδελφών του.

"Εδώ χτύπησε δυνατά η καρδιά μου, αδέλφια μου. Εδώ που η γη μοσχοβολά και γεννά ζωή για την ζωή. Εδώ θα ζήσω και θα χτίσω έναν νέο κόσμο. Νιώθω πως το ταξίδι μου ολοκληρώθηκε."

Οι υπόλοιποι 5 νέοι ένιωσαν χαρά για την ολοκλήρωση της αποστολής ενός ακόμη αδελφού τους και τον αποχαιρέτισαν προσφέροντάς, όπως και στον πρώτο ευχές δύναμης και πραγματοποίησης. Έπειτα, συνέχισαν το οδοιπορικό της δικής τους αναζήτησης.
Δεν άργησε να έρθει και η σειρά του τρίτου αδερφού όταν οι 5 νέοι περνούσαν από κάμπους που χώριζε ένας μεγάλος ποταμός που αργότερα μάθανε ότι οδηγούσε προς την θάλασσα.

"Εδώ χτύπησε η δική μου καρδιά. Εδώ που δυο κομμάτια γης τα εννώνει το ποτάμι της ζωής. Εδώ θα ζήσω και θα χτίσω έναν νέο κόσμο. Νιώθω απόλυτα γεμάτος μέσα μου."

Τα υπόλοιπα αδέρφια τον αποχαιρέτισαν κι εκείνον με δάκρυα χαράς και έπειτα αποχώρισαν για την συνέχεια της αναζήτησης τους.
Οι καιροί περνούσαν όπως και οι τόποι που διέσχιζαν και άφηναν πίσω τους. Μαζί με το πέρασμα τον καιρών μεγάλωνε και η δύναμη των αδελφών, όμως μεγάλωναν και τα χρόνια τους και κανείς τους δεν μπορούσε να γνωρίζει αν κάποτε θα τελείωναν τα χρόνια τους.
Αυτή η απορία ήταν κι ένα μικρό αγκάθι στον έναν από τους 4 που διαρκώς με τον καιρό μεγάλωνε και τον ενοχλούσε όλο και πιο πολύ. Και ίσως βιαστικά μια μέρα καθώς περνούσαν από ένα ψηλό μέρος της γης και διέκρινε την ανατολή του Ήλιου, στάθηκε μπροστά στα αδέλφια του αποφασισμένος για την επιλογή του.

"Η καριά μου δεν χτύπησε δυνατά. Όμως κοιτώντας την άκρη που αναδύεται ο Ήλιος κάτι χαμογέλασε μέσα μου και οι σκέψεις μου αυθόρμητα πρόλαβαν να χτίσουν έναν κόσμο όπως τον επιθυμώ. Εδώ θα ζήσω και θα χτίσω έναν νέο κόσμο. Νιώθω σίγουρος μέσα μου."

Τα υπόλοιπα 3 αδέλφια τον αποχαιρέτισαν και τον αγκάλιασαν με νοσταλγία που πήγαζε από μια άγνωστη διαίσθηση. Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί στο παρεθλόν με τα άλλα αδέρφια τους. Καθώς αποχωρούσαν ο ένας από τους τρείς, που ο έβδομος στην σειρά της γέννησης τους και θεωρούνταν ο πιο διαισθητικός, έριξε μια κλεφτή ματιά σε κάποιες χαράδρες που άγγιζαν πονηρά τον τόπο που επέλεξε ο αδερφός τους. Εκεί διέκρινε κάποιες Σκιές να αναπηδούν διστακτικά μέσα από τα έγκατα της γης και το μυαλό του μούδιασε από θλίψη. Ήταν η στιγμή που οραματίστηκε το άδοξο τέλος του αδελφού του και του κόσμου που θα έχτιζε. Ήταν ένας κόσμος που αργά ή γρήγορα θα έπεφτε ή θα τον σκέπαζε η Σκιά.
Για τον τόπο που γέμισε την καρδιά του τρίτου δεν υπάρχουν πολλές αναφορές, όμως λένε ότι δεν υστερούσε σε ομορφιά και πηγές ζωής από τους υπόλοιπους. Από τις λίγες αναφορές που έγιναν γνωστές, ξέρουμε ότι ο τόποτς της επιλογής του ήταν γεμάτος δάση, άλλα φωτεινά, άλλα με μερικά ξέφωτα κι άλλα με σκοτεινιά.
Έμειναν 2 πια... Η πορεία τους έδειχνε να τελειώνει χωρίς να έχουν βρεί τον τόπο της αναζήτησής τους. Δεν υπήρχε όμως βιασύνη μέσα τους. Υπήρχε μια μικρή αλλά σημαντική διαφορά. Ο πόθος της αναζήτησης μέσα τους διέφερε σε έκταση. Ο έβδομος αδερφός ένιωθε μέσα του την φλόγα να καίει όλο και πιο δυνατά παρά να γαληνεύει ενώ του άλλου έδειχνε να ηρεμεί και να πλησιάζει προς την ολοκλήρωση της αποστολής της.
Όταν οι δυο νέοι έφτασαν στις άκρες της γης όπου πλέον ξεκινούσε η γαλάζια Κυρά, η Θάλασσα, στάθηκαν σιωπηλοί να κοιτάζουν τον Ορίζοντα. Τότε είδαν την δύση του ήλιου και αφουγκράστικαν την στιγμή τους.
Ο έβδομος αδερφός γύρισε το πρόσωπο του στον δέυτερο και με βουρκωμένα μάτια του χαμογέλασε λέγοντας του:

"Εδώ χτύπησε η καρδιά σου αληθινά... Εδώ είναι ο τόπος της ζωής σου και οι βάσεις του κόσμου που θα φτιάξεις..."

Και τότε ο άλλος ανταποκρίθηκε με την ίδια συγκίνηση.

"Εδώ... Εδώ που η γη αγγίζει την γαλάζια Κυρά και η φύση αρμονικά μελωποιεί την αρχή μιας ζωής. Εδώ θα στήσω την ζωή μου και τον νέο κόσμο. Εδώ αδερφέ μου στις άκρες της γης..."

Βαθιά συγκινημένοι αγκαλιάστηκαν κι έμειναν λίγη ώρα μαζί πλέκοντας τραγούδια μνήμης και αιώνιου δεσμού. Δεσμού αίματος, ψυχής, αρμονίας και αναζήτησης.
Ο αδερφός που επέλεξε να μείνει όμως στις άκρες της γης, στο πλάι της γαλάζιας Κυράς, γύρισε με απορία και αγωνία να ρωτήσει τον αδερφό του για τον σκοπό της συνέχειας του ταξιδιού του. Αγωνιούσε για την τύχη του αφού γνώριζε πως η γη είχε τελειώσει πια και δεν υπήρχε άλλο κομμάτι της. Έτσι στάθηκε εμπρός του αποφασισμένος να του ζητήσει να μείνει μαζί του και να δημιουργήσουν έναν κόσμο μαζί.
Τότε ήρθε η απάντηση του έβδομου αδερφού...

"Καθώς κοιτούσαμε την δύση του Ήλιου τα μάτια μου ταξίδεψαν μακριά προς την Δύση του Κόσμου και της Θάλασσας και είδαν πως ο Κόσμος δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει ένας Κόσμος πέρα από την Δύση του Ήλιου. Μπορεί να νιώθω τα χρόνια μου να έχουν περάσει αρκετά πια αλλά δεν θα τελειώσουν μέχρι να νιώσουν γεμάτα μαζί με την καρδιά μου. Καθώς κοιτούσαμε τη δύση του Ήλιου η φωτιά μέσα μου άναψε ακόμη περισσότερο αλλά στην σκέψη του Κόσμου που υπάρχει πέρα από την Δύση γαλήνεψε. Εκεί η φλόγα μου θα σβήσει. Εκεί δεν θα χρειαστεί να χτίσω έναν κόσμο ούτε να στήσω την ζωή μου. Σκοπός μου είναι μέσα από τον Βόρειο άνεμο και το Κύμα της γαλάζιας Κυράς να σου στείλω όλα εκείνα που θα χρειαστούν για να ανοιχθεί ένα μυστικό πέρασμα, ένα μονοπάτι, που θα ενώνει εκείνον τον κόσμο με τον δικό σου. Στο πλήρωμα των χρόνων σου και των αδερφών μας, θα συγκεντρωθείτε εδώ για το τελευταίο ταξίδι της αναζήτησής σας, γνωρίζοντας με πόνο από τώρα ότι ο ένας δεν θα τα καταφέρει και πως πριν την ολοκλήρωση των χρόνων θα σταθεί αντιμέτωπος σας γιατί η ψυχή του θα έχει γίνει μια Σκιά που οι επιθυμίες της θα γεμίζουν Σκοτεινιά. Προς τον Κόσμο που ζει και αναπνέει πέρα από την Δύση, λοιπόν, πέρα από την Θάλασσα πέρα από τις άκρες του Γνωστού πλέον για εμάς Κόσμου."

Αυτά ήταν τα λόγια δύναμης και αποφασιστηκότητας του έβδομου αδερφού και πριν αποχωρίσει θέλησε να αφήσει την ευχή του και ένα κομμάτι της δύναμης του στον τόπο που θα έχτιζε ο τελευταίος αδερφός του. Τον ομορφότερο και σοφότερο όπως έλεγαν οι φήμες από τους υπόλοιπους έξι. Έτσι λοιπόν, έπλεξε εικόνες και μνήμες με τον θαλασσινό αέρα και τα αστέρια που φεγγοβολούσαν στον νυχτερινό ουρανό με στίχους που έβγαιναν από την καρδιά του και το μακρινό του βλέμμα και δημιούργησε τραγούδια απόλυτης δύναμης και αρμονίας που μόνο ζωή μπορούσαν να δημιουργήσουν ή να ξεκλειδώσουν θαυμαστά στοιχειά από ένα πανάρχαιο παρελθόν.
Έπειτα από αυτό, αποχαιρέτισε τον τελευταίο από τους αδερφούς του, και με ένα ξύλινο βαρκάκι έπλευσε για το τέλος της πορείας του.

Πέρα από την Δύση του Ήλιου, πέρα από τις Θάλασσες της γαλάζιας Κυράς, πέρα από των Γνωστό Κόσμο.

Μέχρι την τελική τους αντάμωση...