Over The Rainbow & What A Wonderful World

O Πολεμιστής του Φωτός ...

Ο Πολεμιστής του Φωτός, χωρίς να το θέλει, κάνει ένα λάθος βήμα και βυθίζεται στην άβυσσο…

Τα φαντάσματα τον τρομάζουν, η μοναξιά τον βασανίζει. Επειδή αγαπούσε τον Καλό Αγώνα, δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι τέτοιο, κι όμως συνέβη. Τυλιγμένος στο σκοτάδι, έρχεται σ' επικοινωνία με τον δάσκαλό του.

-" Δάσκαλε, έπεσα στην άβυσσο..", λέει. " Τα νερά είναι βαθιά και μαύρα.."

-"Να θυμάσαι ένα πράγμα..", απαντάει ο δάσκαλος. " Αυτό που σε πνίγει... Δεν είναι το ότι βυθίζεσαι, αλλά το ότι παραμένεις κάτω από το νερό..."

Και ο Πολεμιστής του Φωτός καταβάλει κάθε προσπάθεια για να βγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του...
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
Γι' αυτό είναι πολεμιστής του Φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ μελετάει με μεγάλη προσοχή τη θέση που έχει σκοπό να κατακτήσει.

'Οσο δύσκολος κι αν είναι ο στόχος του, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να ξεπεράσει τα εμπόδια. Επαληθεύει τις εναλλακτικές πορείες, ακονίζει το σπαθί του και προσπαθεί να γεμίσει την καρδιά του με την αναγκαία επιμονή για την αντιμετώπιση της πρόκλησης.

Ωστόσο, όσο προχωρά σιγά σιγά, ο πολεμιστής συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυσκολίες που δεν είχε λάβει υπόψη του.
Αν σταματήσει περιμένοντας την ιδανική στιγμή, δε θα ξεφύγει ποτέ από εκείνο το μέρος, είναι απαραίτητη μια ελάχιστη δόση τρέλας για να κάνει το επόμενο βήμα.

Κι έτσι ο πολεμιστής χρησιμοποιεί ένα ψίχουλο τρέλας. Επειδή, στον πόλεμο και στον έρωτα, δεν είναι δυνατό να προβλεφτούν όλα.

Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν και συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει και αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται.
Από καιρό σε καιρό νιώθει απογοήτευση. Μερικές φορές πονάει.
Και τότε ακούει τα σχόλια: <<Πόσο αφελής είναι>>
Ο πολεμιστής όμως γνωρίζει πως αξίζει το τίμημα. Για κάθε ήττα, έχει δύο κατακτήσεις προς όφελος του.

Ο Πολεμιστής του Φωτός ακούει σχόλια όπως :

"Δε θέλω να μιλάω για κάποια πράγματα γιατί οι άνθρωποι είναι φθονεροί".

Όταν το ακούει αυτό, ο πολεμιστής γελάει. Αν δε γίνει αποδεκτός, ο φθόνος δεν μπορεί να προκαλέσει κανένα κακό. Ο φθόνος αποτελεί μέρος της ζωής και είναι απαραίτητο να μάθουν όλοι να τον αντιμετωπίζουν.

Κι όμως, σπάνια μιλάει για τα σχέδιά του. Και καμιά φορά οι άλλοι πιστεύουν ότι φοβάται το φθόνο.

Ο Πολεμιστής, όμως, γνωρίζει πως κάθε φορά που μιλάει για ένα όνειρο χρησιμοποιεί λίγη απο την ενέργεια αυτού του ονείρου για να εκφραστεί.

Και αν το συζητάει πολύ, διατρέχει τον κίνδυνο να σπαταλήσει όλη την απαραίτητη ενέργεια για να δράσει.

Ένας Πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει τη Δύναμη των Λέξεων..."

Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν μπορεί πάντα να επιλέξει το πεδίο της μάχης.
Καμιά φορά αιφνιδιάζεται, εμπλέκεται σε μάχες που δεν επιθυμούσε. Αλλά είναι μάταιο να το σκάσει, γιατί αυτοί οι πόλεμοι θα τον ακολουθήσουν.
Τότε, τη στιγμή κατά την οποία η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, ο πολεμιστής μιλάει με τον αντίπαλο του. Χωρίς να δείξει φόβο ή ανανδρία, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το λόγο που ο άλλος θέλει τη μάχη: τι είναι εκείνο που τον ώθησε ν’ αφήσει τη χώρα του και να αναζητήσει εκείνον για μία μονομαχία. Χωρίς να βγάλει το σπαθί από το θηκάρι του, ο πολεμιστής τον πείθει ότι αυτή η μάχη δεν τον αφορά.
Ένας πολεμιστής του Φωτός ακούει αυτό που έχει να του πει ο αντίπαλος. Και πολεμάει μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Πάντα υπάρχει κάτι που λείπει. Και ο πολεμιστής εκμεταλλεύεται τις στιγμές που ο χρόνος σταματάει, για να οπλιστεί καλύτερα.

Ο πολεμιστής του Φωτός δεν γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι…ή το ονομάζει «φωτεινό παρελθόν»…


Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός(Πάουλο Κοέλο)

If everyone cared - Nickelback

If everyone cared…
and nobody cried.

If everyone loved…
and nobody lied.

If everyone shared…
and swallowed their pride.

Then we'd see the day…
when nobody died.

…and as we lie beneath the stars,
we realize how small we are.
If they could love like you and me,
imagine what the world could be…

* Lyrics from the song:
If everyone cared - Nickelback

Σημάδια ...

Σε τούτο το βραχύ και δύσβατο μονοπάτι που
αποκαλούμε ζωή, συναντούμε ανθρώπους,
οι οποίοι, με το δικό τους μοναδικό τρόπο,
σημαδεύουν αλλά και σηματοδοτούν την ίδια
μας την ύπαρξη.

Οι άνθρωποι αυτοί διασταυρώνουν την πορεία
τους με τη δικιά μας :

Για κάποιο λόγο,

Για μιά περίοδο,

Για ολάκερη τη ζωή μας.

Όταν κάποτε βρεθεί στο δρόμο μας ένας άνθρωπος
για κάποιο λόγο, γίνεται συνήθως για να καλύψουμε
κάποια ανάγκη που έχουμε εκφράσει.

Ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται εδώ είναι για να
μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε δυσκολίες που μας
βασανίζουν, να μας συμβουλέψει και να μας
παρέχει υποστήριξη σωματική, συναισθηματική
ή ακόμη και πνευματική. Μοιάζει σαν θεόσταλτο
δώρο και είναι το δίχως άλλο.

Είναι στο πλάι μας για το λόγο που τον χρειαζόμαστε.
Όταν η ανάγκη αυτή ικανοποιηθεί και χωρίς να
έχουμε κάνει κάτι άσχημο, σε χρόνο ανύποπτο,
το άτομο αυτό θα πει ή θα κάνει κάτι για να οδηγήσει
αυτή τη σχέση στο τέλος της. 'Αλλοτε πεθαίνει, άλλοτε
φεύγει μακριά. Σε κάποιες περιπτώσεις πάλι, μας
αναγκάζει να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε
να απελευθερωθούμε απο αυτόν.

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως η
επιθυμία μας ολοκληρώθηκε, η ανάγκη καλύφθηκε
και η δουλειά του έχει έρθει σε πέρας.
Η προσευχή μας εισακούσθηκε και έχει φθάσει
η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά.

Σαν συναντήσουμε έναν άνθρωπο που έχει έρθει
στη ζωή μας για μια περίοδο, αυτό συμβαίνει
επειδή έχει έρθει η ώρα να μοιραστούμε,
να ωριμάσουμε ή να διδαχτούμε.

Βρίσκεται πλάι μας για να γνωρίσουμε την γαλήνη,
να μας κάνει να γελάσουμε ακόμη και να μας μάθει
κάτι που δεν τολμήσαμε ποτέ.

Συνήθως αυτό που έχει να μας προσφέρει είναι
απίστευτες στιγμές χαράς. Πιστέψτε το είναι αληθινό,
μα μόνο για μια περίοδο. Θα φύγει και εκείνος με τη
σειρά του σαν το έργο του ολοκληρωθεί.

Ο άνθρωπος που θα έρθει δίπλα μας για πάντα,
είναι για να μας δώσει μαθήματα ζωής, να μας
διδάξει όλα όσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε ένα
οικοδόμημα στέρεο με τόσο γερά θεμέλια που θα
αντέχει ακόμη και όταν εμείς δεν θα ζούμε πιά.

Εμείς θα πρέπει να αποδεχθούμε αυτό το μάθημα,
να αγαπήσουμε αυτό το άτομο και να εκμεταλευτούμε
τα όσα μάθαμε χρησιμοποιώντας τα σε κάθε σχέση και
κάθε στιγμή της ζωής μας....

Έιναι άνθρωποι τόσο ξεχωριστοί και τόσο σπάνιοι,
μα αφήνουν σημάδια για εμάς.

Όταν λοιπόν αναγνωρίσουμε τα σημάδια αυτά,
τότε θα ξέρουμε....

"It is said that love is blind
but friendship is clairvoyant"

Πάντα, ποτέ και καθόλου ...!

Μπορούμε να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε επιρρήματα όπως: πάντα, ποτέ και καθόλου στις σχέσεις μας;

Για πάντα μαζί!
Θα σ' αγαπώ για πάντα!
Θα σ' αγαπώ για πάντα παρότι εσύ ποτέ δεν μου δίνεις καθόλου σημασία!
Δεν μου δίνεις καθόλου σημασία!
Δικός σου για πάντα!
Ποτέ!

Περιέχει ειρωνεία και ψέμα, μάλλον είναι λίγο από ζήλια, λίγο από εγωισμό και μια μεγάλη δόση αδυναμίας σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο τη δεδομένη στιγμή.
Σκεφτείτε το εξής: πόσες φορές πληγώθηκα αλλά κυρίως πόσες φορές πλήγωσα με αυτές τις λέξεις!
Έλεος πια!

Ερωτικό προαίσθημα...

Πιστεύω πως όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα...
Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι με την κοπελιά σου -ή τον καλό σου αντίστοιχα-,δεν σε πιάνει ο ύπνος μόνο και μόνο επειδή έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που αγαπάς...
Και νιώθεις αυτό το κάτι...
Αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, κι όμως είναι αυτό που γεμίσει ευτυχία την καρδιά σου...
Η κοπελιά σου κοιμάται κι εσύ κάθεσαι έτσι απλά και την κοιτάζεις...
Χωρίς να μπορείς να σκεφτείς, χωρίς να καταβαίνεις τι σου γίνεται...
Απλά να πιστεύεις ότι δίπλα σου κοιμάται ένας άγγελος...

Χθες διάβαζα ένα ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και αναφέρεται ακριβώς σε αυτή την στιγμή...
Ειλικρινά μου έφερε στο μυαλό τόσα πολλά...

" Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μετωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δε θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου, δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα."
Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Προσωπικά με άγγιξε ιδιαίτερα...
Άραγε πόσους ακόμα...

oneirofermenos

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μήνυμα ζωής

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :

“Αν ο θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν, θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν, θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος, θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στο άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη, θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για’να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ, θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα, Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θαι σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θ σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φι και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνοι τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένε μόνο το σήμερα, θα “θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτί μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ. θα μετανιώνεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μ αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, β χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρησε με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Δεν ξέρω πότε γράφηκε, σήμερα μου το έδωσαν και το βρήκα απλά υπέροχο. Το δύσκολο είναι να σκέφτεσαι έτσι όταν δε βρίσκεσαι σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά κάθε μέρα!